In den beginne

 

Heel lang geleden - lang voor er zoiets als een kalender bestond - werd de Aarde gemaakt. Wie maakte de Aarde? Dat was Gaia, de Oermoeder. Ze koos een mooie locatie, een jonge ster met niet te veel planeten. Tussen een gele planeet en een rode planeet creëerde Zij Aarde. Een planeet met land en water. Een planeet met bergen en dalen. Rond die planeet maakte ze een rotsblok die 's avonds verlicht werd door de ster, zodat het toch niet altijd donker zou zijn 's nachts, en die het water op Aarde zou doen bewegen.

 

Op Aarde creëerde Zij ook leven. In het water zwommen vissen, groot en klein, in allerlei vormen. Er zwommen ook walvissen en octopussen, haaien, kwallen en zeesterren. Er groeide ontzettend veel planten in het water.

Op het land maakte Zij bloemen in ontelbare kleuren, zo'n mooie creaties waar je haast stil van wordt - als je er ten minste de tijd voor neemt om ervan te genieten. Ze maakte bomen. Sommigen waren zo groot dat je de toppen niet kon zien, anderen waren zo klein dat ze struiken werden genoemd. Er groeide miljoenen planten die tal van lekkers droegen, ook sommige bomen hadden lekkere vruchten. 

 

De vruchten, de groenten, de bessen, de zaden, en alle andere soortgelijke nakomelingen van de planten hadden - naast verantwoordelijk te zijn voor de verspreiding van de soort - ook het nut dat ze eetbaar waren voor de vele dieren.

Op het land leefden heel veel dieren; herten, leeuwen, mieren, apen, geiten, koeien, wolven, spinnen, ... veel te veel om op te noemen; maar ook in de lucht vlogen er dieren rond zoals uilen, vleermuizen, vlinders, gieren, ... Overal was er leven.

De ene vis at zeeplanten, terwijl de andere vis zich de ene vis liet smaken. Zo ging het ook aan land en in de lucht. De ene diersoort at gewillig van de zaden en de vruchten, terwijl de andere diersoort het vlees van de ene diersoort nodig had.

 

En zo was alles in balans. Alles was perfect, zoals Gaia het voorzien had. In haar chaos was het perfect. In haar chaos was er orde. De Oermoeder kon urenlang genieten van het kijken naar hoe haar creaties dartelend over weiden huppelden, of in bomen klommen of door de bossen liepen. Hoe ze groeiden van een klein zaadje naar een prachtige bloem. Hoe ze ellenlange afstanden aflegden om te paren. Hoe ze door het water zwommen of door de lucht zweefden.

 

Honderden, duizenden, miljoenen jaren lang bleef Gaia kijken naar alles op Aarde. Hadden haar kinderen haar niet nodig? Ging alles wel zoals het moest? Het overtrof haar verwachtingen en ze verbaasde zichzelf. In elk wezen had ze de mogelijkheid gestoken om zichzelf te verbeteren, om te evolueren naar een meer aangepaste soort. Wat niet werkte, verdween; wat welk werkte, werd beter. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Gaia was blij. Maar ze was ook moe. Al dat werken, al dat leven creëren, en al dat kijken, da's best vermoeiend. De Oermoeder had wel een dutje verdiend.

​

​

 

Het ontstaan van Mens

 

Gaia was al duizenden jaren aan het slapen, de Aarde en het leven op Aarde stelde het goed. Door de mogelijkheid van evolutie verdween er wel leven, maar er kwam ook nieuw leven bij. Dat nieuwe leven was soms beter gesterkt tegen wat Aarde te bieden had. Soms bleek zo'n nieuw leven toch niet zo sterk, en dan verdween dat nieuwe leven ook weer gewoon.

Paddenstoelen werden kleiner, bomen werden groter. Sommige vruchten werden sappiger, terwijl andere vruchten veel minder lekker werden. De ene vrucht was giftig voor die diersoort, terwijl ze net hemels smaakte voor een andere. 

 

Via een lang proces veranderde er een apensoort. Ze gingen rechtop staan, ze kregen minder haar. Ze verloren hun staart, ... Ze ontwikkelden een taal, ze maakten huizen om in te leven, om te kunnen schuilen van de regen. Ze maakten bedden zodat ze beter konden slapen. Ze maakten kledij om zich beter te beschermen tegen de warmte van de zon, de koude van de winter of tegen de regen. Ze maakten gereedschappen om betere huizen te kunnen bouwen. Deze nieuwe soort wordt later ook wel "Mens" genoemd.

 

Maar niet alles dat Mens deed, was goed. Zo maakte Mens ook wapens om elkaar pijn te doen, of om dieren pijn te doen. Ze maakten slaven van elkaar, van zichzelf en van dieren.

Mens ontwikkelde naar wezens met een vrije wil en die wil ... die was erg destructief. Ze vernielden leven, ze vernielden planten, ze vernielden dieren, ze vernielden elkaar, ... alles waar Gaia zo hard aan had gewerkt, waar ze zoveel liefde in had gestoken, dat maakte Mens kapot.

 

Mens was ook goed in dingen uitvinden, vooral als het nog meer vernieling teweeg bracht. Zo vond Mens "oorlog" uit, of enorme machines om op grote schaal bossen leeg te kappen. Of stallen waar honderden tot duizenden dieren samen in gevangen zitten. Of fabrieken die de lucht én het water vervuilden.

 

Alles wat natuur was, moest wijken voor alles wat Mens is. Bossen werden steden. Paadjes werden wegen. Alles werd verbrand en vernield, alles moest Mens dienen.

 

 

Een stem in de duisternis

 

De echo van een klein stemmetje bereikte het oor van Gaia. "Help ons! Ze maken ons dood!" Het stemmetje klonk erg droef. Gaia dacht dat ze een slechte droom had. Ze werd zwetend wakker en keek verward om zich heen. Ze wreef haar ogen uit. Er klonk een ander klein, droef stemmetje, "Help ons! Ze vernielen ons huis!" Hierop stond de Oermoeder recht. Nu kwamen er miljarden droeve stemmetjes op haar af. Allemaal kwamen ze op hetzelfde neer. "Help! Dood! Pijn! Verdriet!"

 

Gaia werd boos en verdrietig. Ze werd echt boos! De Oermoeder zorgde voor aardbevingen, voor overstromingen, voor pandemieën, voor branden, ... alles dat ze kon bedenken om Mens een beetje in toom te houden, zonder al te veel schade te brengen aan haar eigen, lieve creaties.

Honderden jaren lang huilde Gaia aan één stuk door terwijl ze probeerde Mens duidelijk te maken dat ze moesten minderen met hun destructief gedrag. 

 

De Oermoeder probeerde boodschappen naar Mens te sturen. "Lieve Mensen, pas alsjeblieft toch op met wat je doet. Je veroorzaakt heel veel pijn en verdriet. Door wat jullie doen, maken jullie ook jezelf kapot. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Jullie hebben de bomen nodig om te ademen, en die kap je massaal om om dieren mee te voeden, om daarna die dieren op te eten. Dat is toch niet logisch? Is rijkdom en macht dan zo belangrijk dat al het leven er voor moet wijken? Zelfs je eigen leven? Door in harmonie te leven met Aarde en met het leven dat ik maakte, zal je rijk zijn aan liefde, zal je rijk zijn aan warmte. Door in harmonie te leven met Aarde en met het leven dat ik maakte, zal je kunnen leven en genieten van je leven. Stop alsjeblieft met die hongerige hebzucht naar rijkdom en macht en neem de tijd om te genieten van het prachtige dat ik gemaakt heb."

 

Mens deed gewoon verder. Ze vernielden bossen, ze visten de oceanen leeg, ze kweekten en doodden dieren op een gigantische schaal, ze voerden oorlog, ... alles moest wijken voor Mens.

 

Haar limiet werd bereikt. Ze stuurde een niet mis te verstane boodschap.

"Mens. Luister naar mij. Ik buig niet naar jullie wil. Ik heb jullie niet nodig, maar jullie hebben mij wél nodig. Behandel mij en mijn creaties met respect of onderga de gevolgen. Als jullie mij neerhalen, neem ik jullie met mij mee!"

 

Mens, die reageerde nog steeds niet, die deed gewoon verder. Hier en daar waren er wel Mensen die luisterden en die hun best deden om in harmonie te leven met Aarde, maar de meerderheid, die deed egoïstisch verder. 

 

Gaia slaakte een diepe zucht, terwijl de tranen over haar gezicht liepen. "Soms moet je offers maken om een groter doel te bereiken", zei ze al troostend tegen zichzelf, "Laat Mens zichzelf maar vernielen, al brengt dit ontzettend veel leed mee voor de dieren en de planten en al het andere niet-Mens leven."

Aarde komt het wel te boven als Mens weg is. Aarde zal zichzelf wel herstellen, al zal dat erg lang duren, maar ze zal herstellen. Mens is het redden niet meer waard. Ze zijn te verknocht aan hun hebzucht en macht. Dat ze hun eigen ondergang teweegbrengen, is misschien toch maar beter zo. Zonde van al het leven dat daardoor moet sterven, zonde van die paar goede Mensen die wél begrijpen dat Aarde en het leven op Aarde belangrijk zijn en er respect voor kunnen opbrengen. Zonde ... dat Mens ooit ontstaan is. Zonde.

 

Gaia zwoer zichzelf een traan te laten voor elk niet-Mens leven dat zou sterven eer Mens eindelijk van Aarde verdwenen was. Met al die tranen zou Gaia Aarde kunnen herstellen, waar het leven zich zou kunnen herstellen, waar Mens niet welkom was. Enkel dan zou het leven en Aarde gevrijwaard zijn van zo'n vernietigende kracht. Dit had Gaia nooit bedoeld of verwacht. 

 

Het duurde nog tientallen jaren voordat Mens volledig van Aarde verdwenen was. Nu kon de rust terugkeren. De bloemen begonnen weer te bloeien. De bomen hadden weer plaats en de bossen werden weer groter. De vissen in de bijna leeggeviste oceanen konden op hun gemak paren en de populatie doen groeien. De dieren mochten weer rondlopen waar ze wilden. De lucht werd weer schoon en zuiver, de zeeën waren weer proper, het land was terug begaanbaar en vrij van vervuiling en beton. Aarde floreerde weer. Het leven kon weer ademen. Gaia pinkte haar laatste traan weg en glimlachte weer. Duizenden jaren lang keek de Oermoeder terug uit over haar creaties, over Aarde en de planten en de dieren, en ze was blij, want er want er was geen Mens om roet in het eten te gooien.

​

​